Öyle derdik!
Büyükşehir belediye statüsüne girdikten sonra, Hatay’da bunu söyleyemiyoruz artık.
Beldeler de mahalle oldu.
Köyler de mahalle oldu.
Yeni yeni mahalleler de oldu.
* * *
On yıldır alışamadı köylü vatandaş!
Mahalle de ne ki!
Hizmet gelmiyor.
Su şebekesi yok.
Altyapı zaten yok.
İmar da yok!
Köy mü?
Mahalle mi?
Aynı, ‘Tavuk mu civcivden çıkar, civciv mi tavuktan çıkar’ gibi bir durum sözkonusu!
Bir köylü vatandaşın dediği gibi, “Hizmet yok ama yeni ödemeler çok!” düşüncesi gerçek anlamda vatandaşın kafasında yer etmiş.
Belediyelerin yükü arttı.
Hizmet alanı çok geniş.
Her yere yetişmek mümkün değil.
Personel sayısı yetersiz!
Bütçe derseniz o da çok geride!
Hadi yetişebiliyorsanız yetişin mahallelere!
* * *
Mustafa Kemal Atatürk demişti:
“Köylü, milletin efendisidir!”
Bu sözün anlamını kavrayamayanlar, Hatay’ı bu hale getirdi!
Köylerdeki üretim azaldı.
Her yer beton yığını!
Verimli topraklar bir bir gidiyor!
Köy geleneği zaten kalmadı!
Bereketli topraklar ise talan ediliyor!!!
* * *
Yıllar öncesine gidelim!
Hatay’ın büyükşehir statüsüne alınması girişimleri başladığında; gerek bilim adamlarının, gerekse deneyimli yönetici ve siyasetçilerin tepkileri hep askıda kalmıştı.
Çok haber yaptık, ama…
Ne olduysa, birileri düğmeye basmıştı!
Hani bir köy vardı uzakta!
O köy bizim köyümüzdü.
Gitmesek de, kalmasak da o köy bizim köyümüzdü!
Velhasıl-ıl kelam…
Köy; üretimdir, berekettir, candır, gelecektir, vatandır!!!