Donup kalmıştı adeta!
Kımıldamıyordu bile.
Vücudu adeta kilitlenmişti.
Hayret!
Gözlerini sabit bir yere odaklamış, sadece kirpiklerinin kımıldadığını hissediyordu.
Gözkapakları açıldı.
Kapandı.
Tekrar açıldı.
Yanaklarından birkaç damla yaş süzülürken, içi acıyordu belli ki…
Bir saat.
İki saat.
Birkaç saat öylece kalakaldı.
Hareket eden sadece gözkapaklarıydı.
Bir ara…
Çok uzun sürmedi.
İşte o an!
Tutamıyordu kendini artık!
Gözyaşları nasıl da akıyordu.
Ne olmuştu acaba?
Kendisini bu kadar derinden üzen ve böylesine donup-kalmışken gözyaşlarına boğan ne olabilirdi?
Usul usul yaklaştı arkadaşı.
O da şaşkındı!
Sevgiyle elini omzuna attı.
Sordu:
“Seni bu hale düşüren ne?”
İşte o an şimşek çaktı sanki:
“Sevgisizlik nedir bilir misin sen?”
Bir anda geriye çekilip irkildi arkadaşı ve bu cevap karşısında ne diyeceğini şaşırdı.
Tutkulu bir aşk sandı.
Ya da…
Sevgilisi tarafından terk edildiğini düşündü.
Oysa, yanılmıştı.
‘Sevgiden ne anlıyorsun ki?’ sesiyle bir kez daha irkildi!
Ve…
‘Her şeyin başı SEVGİ’ cümlesini duyunca, sevginin gücünün daha çok farkına vardı.
Canı gibi sarıldı.
Bu kez, tüm içtenliğiyle sevgisini hissettirdi.
Yakında mı?
Uzakta mı?
Ne fark eder ki!
Evet!
Her şeyin başı SEVGİ!!!
SEVGİ, sağlıktır.
SEVGİ, mutluluktur.
SEVGİ, huzurdur.
SEVGİ, gülebilmektir.
SEVGİ, barıştır.
SEVGİ, adalettir.
Pazar gününün tadını sevdiklerinizle çıkarın.
Sevgiyle kalın…