Annem!
Beni doğuran.
Besleyen.
Üstüme tir tir titreyen.
Büyüten.
Koruyan-kollayan.
Gerekirse benim için can vermekten hiç kaçınmayan.
Yani…
‘Kadın’
Yüce varlık!
Gerçekten de öyle.
Hani hemen hemen her gün dövülen ve öldürülen kadınların da ‘anne’ olduğunu düşündüğünüzde içiniz cayır cayır yanar.
O ne kindir?
O ne canavarlıktır?
O ne vahşettir?
O ne aşağılık duygusudur?
Durdurun canileri!
Katilleri!
Aşağılık varlıkları!
Durdurun!!!
Sadece ‘anne’ mi kadın?
Hayır!
Kızın.
Kız kardeşin.
Eşin.
Ve…
Ayaklarının altında cennetin kapısının anahtarı olan işte o yüce varlıktır.
Kadın dediğin…
‘Tabiat Ana’dır da!!!
Nazdır.
Güzelliktir.
Sevgidir.
Nezakettir.
Aşktır.
Öğretmendir.
Bilgedir.
Üretendir.
Kadınların baştacı olduğu bir ‘Adalet’ mekanizması; kadınlara verilen bir ‘lütuf’ değil, onların özbe-öz hakkıdır!
Yani…
‘İstanbul Sözleşmesi’ kadınların hakkıdır!!!
Vefatının ardından 34 yıl geçti.
Nur içinde yat annem.
İstanbul Sözleşmesi için mücadelem devam edecek.
Sana, sözüm SÖZ!!!