Türkiye’nin aydınlık yarınlarının yılmaz savunucusu ve sihirli kelimeleriyle mükemmel yol gösteren Bekir Coşkun’u dün son yolculuğuna uğurladık.
Tülmen Köyü.
Şanlıurfa’da.
Doğduğu köy, sonuncu köyü oldu!
Gittim.
Vedalaştık.
Son kez!
Toprağa verilirken gözyaşlarımı tutamadım.
Hem ‘Bekir abi’nin gidişine!
Hem de son yolculuğundaki vefasızlığa!!!
150 kişi ya vardı!
Ya yoktu!
İçim binlerce kez ‘cızzz’ etti!
Evet!
Köşesinin sonsuz adı netleşti:
‘Sonuncu Köy’!!!
Ve…
O, doğduğu köye ve memleketine vefasını gösterip, burada toprağa verilmesini istemişti.
Ama…
Uğruna canını tehlikeye attığı insanların vefasızlığı eminim Bekir abiyi çok üzmüştür!
Hani, günlerdir ‘dostum’ diye methiyeler dizen o kadar insan neredeydi peki?
Peki ya!
Çiğköfte partilerini anlata anlata bitiremeyenler!!!
Gitti!
Bitti!
Buraya kadar!!!
Bekir Coşkun, çok uzun yazmayı sevmezdi.
Ben de sevmiyorum.
Güzel bir ‘İNSAN’ı kaybettik.
Güzel bir ‘ADAM’ı uğurladık.
Nur içinde yat abi…
Tülmen Köyü.
Sonuncu Köy!
Nokta!!!