İçimiz ‘cızzzzz’ etti!
Hem de…
Öyle-böyle değil ‘cızzzzzzzz’ etti!!!
Bugün kutladığımız 30 Ağustos Zafer Bayramı’nda kelimenin tam anlamıyla yüreğimiz burkuldu. Tören alanında kimseyi görmeyince, ‘milli duygularımızın’ ne hale getirildiğine bir kez daha şahit oldum. Bu kadar mı duyarsız olduk?
Ne oldu?
Açıklasanıza!
Konuşsanıza!
Bu ne duyarsızlık böyle?
Böyle bir gün!
Kurtuluş.
Kahramanlık.
Zafer.
Şehitler.
Destan.
Ve…
Vatan.
Yani…
Türkiye Cumhuriyeti’nin doğuşu!
Coşkuyla kutluyorduk bir zamanlar.
Sevgi-saygı-minnetle kutluyorduk.
Binler, onbinler akın ediyorduk tören alanlarına.
Kısacası…
Sözde değil ‘öz’de kutluyorduk!!!
30 Ağustos Zafer Bayramı.
İskenderun’da bir kez daha hayal kırıklığı yaşadık!
Nerede bayram sevinci?
Allah aşkına!
Nerede bayram coşkusu?
İşte yıllarca ve hesaplıca, adım adım bu hale getirdiler!!!
Bir düşünsenize!
Ya, Kurtuluş Savaşları olmasaydı!
Ya, Büyük Taarruz olmasaydı!
Ya, 30 Ağustos olmasaydı!
Ya, o kahramanlar olmasaydı!
Ya, Mustafa Kemal Atatürk olmasaydı!
Çok çokkkk iyi düşünün!!!
Bir kez daha şahit olduk.
İyi ki Türk Ordusu var!
Zafer Bayramımız kutlu olsun.