Ne güzel bir anne.
Evini zevkle döşemişti.
Her yeri anılarla dolu.
Çocuklarını güle-oynaya büyüttü.
Nasıl titredi onlar için.
Çocukların odası daha sevgi doluydu.
Yılların birikimiydi yuvaları.
Deprem gecesi sarsıldıklarında dualarla bekledi kıyamet anlarının bitmesini o güzel anne.
* * *
Sağ-salim kurtuldular.
Günler, haftalar, aylar…
Bu nasıl bir zaman akışıydı yarabbi?
Binanın yıkılması zamanı geldi.
* Gözyaşları
* Anılar
* O sıcak yuva
* Emek
* Oyuncaklar
* Tablolar
Bina yıkıldığında, içinden parçaların koptuğunu hissederken, anılarının dakikalar içinde enkaz haline dönüşmesi çok ağlattı anneyi…
* * *
Bazen uzaklara dalıyor.
Gözlerini kapatıp, neler düşünüyor neler!
İşte tam da o an.
Cansız manken gibi donakalıyor!
Yanaklarına süzülen yaşlar, içindeki fırtınaların habercisi!
Dudaklarından dökülen sözcükler acıtıyor:
‘Anılarımız moloz oldu!’
Duygularını ancak bu kadar net anlatabilirdi!
* * *
Her gün önünden geçtiğiniz molozlar var ya…
Dikkatli bakın bugün!
Binlerce anı göreceksiniz!!!