Durun!
Lütfen frene basın artık!!!
Bu kadar gerginliğe hiç gerek yok. Adeta ağzına kadar su dolu bardak gibi, bir damlada bile taşar hale gelmenin hesabını yapma vakti çoktan geçti bile.
Soruyorum!
En ufak bir tartışmanın bile cinayetle sonuçlanmasının izahı mümkün mü?
Böyle değildik ki…
Küçüklerimizi seviyorduk.
Büyüklerimize saygı gösteriyorduk.
Hani nerde şimdi?
Sokakta kavga.
Evde kavga.
İşyerinde kavga.
Trafikte kavga.
Stadyumda kavga.
Hastanede kavga.
Kavga da kavga!
Hadi hep birlikte sorgulayalım.
‘Neden?’
Bu sorunun cevabını çok acil bulalım.
Geç bile kaldık!
Yan baktı.
Bıçakla!
Aracını solladı.
Kurşunla!
Selam vermedi.
Döv!
Senin takımını tutmuyor.
Saldır!
Hele hele bir tartışsın.
Öldür!
Ne bu cinnet?
Ne bu vahşet?
Ne bu öfke?
Yeter artık yeter!!!
Sevgi yok!
Tahammül yok!
Saygı yok!
Zıvanadan çıktık!!!
İlkokula başladığımız zamanı hatırlayın.
Hani andımızda söylerdik ya:
“Küçüklerimizi sevmek
Büyüklerimizi saymak…”
Hani nerdeeee?
İyiye gitmiyor!
Vallahi de gitmiyor!!!
Billahi de gitmiyor!!!
Bitsin artık bu kavga.
Gergin yay gibiyiz!
Nasıl bu hale geldik?
Tam da sorgulama zamanı!!!