Bazen delik-deşik bir tişört.
Bazen yalınayak.
Bazen çorapsız.
Bazen yırtık bir şort.
Ve…
Üstleri-başları permeperişan!
Hemen hemen her gün karşılaşıyorsunuz ama maalesef görmezden gelen o kadar çok ki… Kimi zaman onlara bağırıp-çağıranlara rastlamak da mümkün! O minicik çocukların her tarafları kir içinde olan halleri tam anlamıyla vicdanları sızlatıyor.
Yağmur da olsa.
Rüzgâr da olsa.
Kar-kış da olsa değişen bir şey yok.
Bu çocuklar hep böyle!
Bazen trafik ışıklarının yanında.
Bazen bankaların önünde.
Bazen lokantaların civarında.
Bazen de çöp konteynırının yanında.
Mini-minnacık çocuklar.
Küfeleri, boylarından çok büyük.
Pırıl pırıl yüzlü.
Ve…
Mahzun!
Bir o kadar da…
Çaresiz!
Bir o kadar da…
Ürkek!
Bir o kadar da…
Kadersiz!!!
On yaşında.
Sekiz de olabilir.
Altı da.
Dokuz da…
Minicik çocuklar işte!
Bu nasıl bir dünyadır böyle?
Hepsi de çocuk.
Gözlerine bakın!
Bakabilirseniz tabii ki!!!
Nereden bulsalar bir şeyler yiyorlar.
Poz veriyorlar.
Oynuyorlar.
Bazen de gülümsüyorlar.
Her şeye rağmen!!!
Kim bunlar?
Anne-babaları nerde?
Peki ya okul?
Dahasını da sormayacağım!
Yüreğim yetmiyor!!!
Bazılarına normal gibi geliyor.
Görmezden de geliyor.
Oysa; her gün gördüğümüz tablo bu!!!
Bakmak değil!!!
Görmek önemli!!!
Buna da…
Vicdan gerek!!!!!!!!!!