Hiç de inandırıcı gelmiyor, ama…
* * *
Sohbet ediyor iki arkadaş.
Biri ateşli ateşli anlatıyor.
Diğeri ise nasıl da pür-dikkat dinliyor!
İnanıyor mu?
İnanmış gibi mi yapıyor?
Orası meçhul!
* * *
Belli ki arkadaşına çalım atıyor.
Hiç de samimi değil.
Arkadaşı ise her şeyin farkında!
Çaresizlik var ya!
Dinliyor.
Öylesine işte!
Oysa ki; hayatın çalımını atmaya çalışanların, eninde-sonunda çalım yiyecekleri kaçınılmaz!
* * *
…dedi ki:
“İpin ucu bir gün sende, bir gün bende olur!”
Yüzüne donuk ifadelerle baktı.
Anlatmaya gayret ediyordu.
İnanmış gibi yaptığını hissettirdi!
Nafile!
Paranın verdiği şımarıklıkla, kendini önemli görmeye devam ediyordu arkadaşı…
* * *
…dedi ki:
“Karşısındakini aptal yerine koyanlar, aptal dır!”
Daha da çok şey dedi, görüşme boyunca!
Sonra, bir şey dememeye karar verdi!
Ne derse desin, değişen bir şey olmadı çünkü!
Sözün Özü…
Bidaha da hiç demedi!!!