Dün, akşam saatlerinde şiddetli fırtına hiç durmadı.
Korkutuyordu!
Hava da çok bulutlu.
Ürperiyor insan.
6 Şubat depreminden bu yana hep sallandık, ya da sallandığımızı sandık!
Akşam üzeri…
Arkadaşlarla sohbet ediyoruz.
Deprem öncesi neydik?
Deprem sonrası ne olduk?
Deprem zamanı yaşadıklarımızı konuştuk.
Peşpeşe cevap arayan sorular!
Dersler çıkarabildik mi?
Depremi hangi şartlarda atlattık?
Depremin yaraları sarıldı mı?
gibi, gibi, gibi…
* * *
Ekmek bile bulamadığımız üç gün.
Susuz ve elektriksiz yaşam.
Mucize kurtuluşu yaşayanlar.
Depremin, sarsan etkileri!
Herkesin bir anısı var.
Acısı da var!
Konuştukça şaşkınlık da artıyor.
Hiç beklenmeyen ve zirveye çıkan fırsatçılık!!!
* * *
21 Aralık’ta en uzun geceyi yaşıyoruz.
Biraz da korku yok değil!
Bu fırtınayla nasıl geçecek bu gece?
Arsuz’a gittim bu sohbetten sonra.
Düşünüyorum tekrar o günleri.
Hafif bir ürperti hissettim tam da o an!
Dönüşte eve uğradım.
Saat 21.24
Deprem bir anda vurdu!
Antakya, 4.1…
Çocukların korkusu ve dışarıya koşuşturmaları; 10 aydan bu yana devam ediyor, işte böylesine!
Yine deprem!
Yine korku!
Yine hatırlatma!!!
Normale dönmek hiç de kolay olmayacak!