Özellikle bugünlerde!
Yoksa, bu acılara yürek dayanmaz.
Dünya başımıza yıkıldı.
Gerçeklerle tam yüzleşemedik daha!
Felaketin boyutunu bilen var mı!?
Her geçen gün daha çok acı yaşıyoruz.
Kimleri kaybettik, kimleri!
Kimle karşılaşsak, mutlaka yakınlarımızdan kaybettiğimiz yeni isimleri duyunca bir kez daha hançer saplanıyor yüreğimize.
Tatlıcımız yok.
Kavurmacımız yok.
Terzimiz yok.
Mühendisimiz yok.
Bakkalımız yok.
Su tesisatçımız yok.
İş insanımız yok.
Aile dostumuz yok.
Sanayicimiz yok.
Soruyoruz.
Gazeteci arkadaşımız da yok.
Bu nasıl bir acı ki; normal hayata başlamaya çalışırken, çevremizde hayatını kaybeden birbirinden değerli insanlar yok artık…
Sen de öylesin arkadaş.
Çevrende kimler yok, kimler!
Aynı durumdayız.
Gözyaşlarımız dinmiyor.
Yas’tayız.
Ama…
Hayata tutunmak zorundayız!
İskenderun’un bize ihtiyacı var.
Payas’ın da…
Samandağ’ın da…
Defne’nin de…
Yayladağı’nın da…
Arsuz’un da…
Dörtyol’un da…
Yani, tüm Hatay’ın bize ihtiyacı var.
Elimi bırakma be kardeşim!
Birlikten kuvvet doğar.
Tam da el ele çalışma zamanı!
Burası Hatay!
Asla hataya yer yok!!!