Yazabilmek çok zor ama yazmak zorundayım!
Enkaz başında yazmak.
Duygularım karmakarışık!
Dertleşiyoruz sizinle…
* * *Filmi geri sarıyorum!
5 Şubat Pazar günü aklıma geliyor.
Her evin ışıkları yanıyordu.
Ailelerde yeni haftanın hazırlığı.
Çocuklarda okullarına kavuşma heyecanı.
Haftasonu rehaveti de var.
Cadde ve sokaklar pırıl pırıl.
İnsanlar tatil keyfindeler.
Nereye baksan bir başka tablo.
Burası İskenderun!
* * *Gece yarısı gazete ofisinden eve giderken, ‘Pazartesi Sendromu’ yavaş yavaş hissettirmeye başlamıştı.
Köşe yazımı yazdım.
Yorgunluktan uyuyakalmışım.
Sonrası, felaket!
Saat:04.17
Depremin yıkıcı etkisiyle zaman durdu!
* * *Keşke filmi geri sarabilsek!
Hayaller ve umutlar bir bir gitti.
Sadece birkaç dakikada!
Kırılan Fay hatları aldı hepsini.
Korkunç bir geceydi!
Bir gün…
İki gün…
Tam 21 gün…
* * *Geri dönüp baktığımızda, milletimizin o muhteşem dayanışması gözümüzün önüne geliyor.
* * *Bir de…
Bağırıp çağıranlar!
Hakaret edenler!
Milleti ayrıştıranlar!
Fırsatçılar!
İşte bunlar da gözümüzün önüne geliyor.
Canımızı yakarak!
* * *Doğrusu şu!
Fay hattı sizsiniz, siz!!!
İnsanların çaresizliğini fırsat bilip, milleti ayrıştırma çabalarınız hiç tutmayacak.
İnadınıza İskenderun!
İnadınıza Hatay!