Dün, bir arkadaşımla havadan – sudan sohbet ediyorduk.
Kafede oturanları işaret etti.
Önce bir anlam veremedim.
Bir kez daha dikkatli bakmamı istedi.
Baktım.
Kimi telefonla uğraşıyordu.
Kimi sohbette.
Kimi dalgın dalgın etrafı izliyordu.
Zaman zaman bana bakıp, ‘Daha çözemedin mi?’ der gibi manalı bakışlarıyla konunun ciddiyetine vurgu yapıyordu.
Ardından soruyu sordu:
‘Baksana, gülen kaç kişi var?’
İşte o an anladım.
Gerçekten de insanların yüzü gülmüyordu!
Peşpeşe sıraladı.
Üzgün bir tavırla!
- Evde böyle
- Restaurantta böyle
- Dolmuşta böyle
- Kahvehanede böyle
- Otobüste böyle
- Çarşı-pazarda böyle
- Metroda böyle
- Öğrenci servisinde böyle
- Fabrikada böyle
- Kamu kurumlarında böyle
- Parkta böyle
Sıraladı da sıraladı ve mutsuz yüz ifadelerinin her geçen gün arttığını söylerken de yaşam koşullarının vatandaşları bu hale getirdiğine işaret etti.
Düşünün!
Söyledikleri o kadar doğru ki…
Şu cümlesi çok anlamlıydı:
‘Her yer taziye evi gibi!’