Bugün Pazar!
Yanında olduğu zamanları hatırladı.
Unutmak kolay mı?
* * *
Gitti gideli denizin dalgaları bile bu ayrılığın hüznünü yaşarcasına kıyıya daha hırçın vurmaya başladı sanki.
Bankta oturdu yalnız başına.
Bir umut işte!
Yanına oturacağı günü hayal ediyor.
Akşam saatleri daha da soğuk.
Gelir mi?
Yıldızlara sordu gökyüzüne bakarak!
Gülümsedi sadece!
* * *
Ruhu, ruhunu okşuyordu!
O nasıl yüce bir duygu böyle?
Gözlerini kapattı.
Dans ediyorlardı adeta!
Gözlerini açtığında sevdiği kadının güzelliği gökyüzüne yansımıştı o an!
Omzuna dokunan bir elle irkildi.
O’ydu karşısında!
Gözbebekleri nasılda parıldıyor.
Hasretle sarıldı.
Rüya mı – gerçek mi?
Bunu bile ayırtedemedi heyecandan!
* * *
Kelimeleri peşpeşe sıralarken, bir daha hiç görüşemeyeceğini aklından geçiriyor ama yine de sözleri hasret türkülerinin notaları gibi akıyordu.
Ne kadar zaman geçmişti?
Bunu düşünmeye fırsatı bile olmadı.
Kadın, bir anda geri çekildi.
Belli ki gidecek!
Bir ayrılık şarkısı çalıyordu artık.
Kayboldu birdenbire!
Etrafını dikkatlice süzerken, hayallerde yaşadığını anlamıştı!
Çok uzakta, ama…
Ruh ikizi olunca öyle oluyormuş.
Var ama yok!
Gerçek sevginin ‘yol haritası’ çizilmeyegörsün!
* * *
Sait Faik Abasıyanık, şiirinde ne güzel demiş:
“…Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey”
İyi Pazarlar!
Geç kalmadan sevmeye başlayın!