Depremden birkaç ay sonrasıydı…
Toz bulutu dağılıyor artık!
İskenderun’un o yıkık hali karşımızda.
Ortalık, korkunç!
Kim öldü?
Kim yaşıyor?
Kim kayıp?
Kim gitmiş?
Herkes, o yaşanan felaket sonrası can derdine düşmüş ve ailesiyle güvenilir bir yerde korunabilme telaşında…
* * *
Her karşılaştığımız tanıdıklarımıza dakikalarca sarılıp, hasretle kucaklaştığımız günler, o günler.
O nasıl bir duygu haliydi?
Hani gurbette karşılaşırsınız ya…
Yıllarca görmemişsiniz.
Veee…
Sevdiğiniz bir anda gözlerinizin önünde!
* * *
İşte o günlerden, bir akşam saati…
Bir kafede oturmuş.
Dalgın ki ne dalgın!
Depremin yıkıcı etkisi de üzerinde.
Kahvesini yudumluyor.
Çok güzel bir kadın.
Arkadaşının geldiğini görünce gülümsedi.
Sarılmaları sevginin örnek tablosuydu!
Arkadaşının sözleri duygulandırdı O’nu:
“Seni nedensizce seviyorum!”
Deprem sonrası, sevginin gücünün hepimiz için en hayati ilaç olduğunun kanıtıydı bu.
* * *
Bir anda o sihirli sözleri düşünüyorsunuz:
“Sevginin; ne bir bedene ihtiyacı vardır, ne de bir nedene…
Sevginin; bir yüreğe ihtiyacı vardır, bir de kıymet bilene!”
* * *
İyi pazarlar!
Nedensizce sevilirmiş demek ki!
Kıymet bilenleriniz hep olsun.
* * *
Deprem fırsatçıları, kapsama alanı dışıdır!!!