Yağmur yağıyor.
Geceye yakın bir saat.
Yürüyorum.
Her gün, bu köşemde sizlerle sohbet edeceğim konuyu düşünürken, uzun zamandır çok rahatsız olduğum bir deyimi yazmaya karar verdim.
Hem düşündürücü!
Hem de çok üzücü!
* * *
‘DOST’ demek kolay da; kaç tane dostun olur ki?
Zaman gerekir.
Dürüstlük gerekir.
Paylaşım gerekir.
CAN olmak gerekir.
Vefa gerekir.
Gönüldaş olmak gerekir.
Sevgi gerekir.
Güven gerekir.
Hayatımızda olan ve ‘dost’ olmanın sırrına eren insanları düşününce, şöyle çok gerilere gittim ve bugüne geldim.
* * *
Yağmur, hızını artırıyor.
Islanmışım.
O kadar dalmışım ki…
Yine de denizin hırçın dalga sesleriyle birlikte yürürken, dostlarımın varlığından duyduğum onurla gururlandım.
* * *
Kapısını her daim çalabileceğim dostlarım var.
Sırtımı dayayabiliyorum.
Güven hissediyorum.
Kalbimi paylaştığım canlarımdır onlar.
Benim de gönül kapım sonuna kadar açıktır dostlarıma.
* * *
Rüzgâr sert esmeye başladı.
Arabaya geçtim.
Yazım için tuşlara dokundu parmaklarım.
Çok kullanılan başlıktaki deyim geldi aklıma:
‘Dostlar arasına para girerse dostluk bozulur!’
* * *
Yalan!
Dostluk, paylaşımdır zaten!
Dostluk, gökyüzü gibidir.
Uçsuz-bucaksız ve masmavi!
Gerçek dostluk budur!!!
Nadide çiçektir dostlar!
Herkese nasip olmaz!!!