Vah, vah, vah!
Depremin acıları katlanarak büyüyor.
Deprem, yıktı geçti.
Peşpeşe yaşadığımız felaketler ortada.
Duyun artık vatandaşı!
Çocukların yaşadıkları travmalar içimizi yakarken, annelerin sesini duymayan yetkililerin vicdanlarına sesleniyorum.
Her depremde aynı tablo.
Her artçıda aynı dram.
Her sallantıda aynı korku.
Çocuklar annelerini bırakamıyor.
Adeta yapışık yaşıyorlar!
Anneler de çocuklarını bağırlarına basmış.
Her ayrılıkta feryat-figan!!!
Çalışan annelerin ve çocukların her gün yaşadıkları bu duruma çözüm bulun artık!
Dün, yağmurlar başladı.
Çadırda kalanlar sular altında.
Offffff ki ne offff!!!
Bir yanda deprem korkusu.
Bir yanda can yakan çadır yaşamı.
Bir yanda soğuk hava.
Felaketin ortaya çıkardığı acı tabloda bir kez daha çocukların perişan hallerine şahit olduk.
Çadırdan bir çocuğun feryadı duyuldu:
“Üşüyorum anne!”
Ahhh be çocuk!
O küçücük bedenin neler çekti neler.
Sana bunları yaşatanlar utansın!
Kimse yokmuuuuuuu?
Çadırda kalanların derdine derman olun.
Süslü laflara herkesin karnı tok!!!