Nerden başlasam?
Sadece boğazım düğümlenmiyor!
Öfkem zirvede!
Gözyaşlarıma da hâkim olamıyorum.
İstanbul, İstiklal Caddesi.
Türkiye’nin en hareketli caddesi.
Pazar günü.
Akşama doğru patlama haberi.
Yüreğimiz paramparça oldu.
Yine terör.
Yine teröristler.
Yine hainler.
Yine düşmanların oyunu.
Patlamadan sonra ne olduğunu anlamaya çalışırken, peşpeşe yapılan açıklamalarla saldırının sonucunu öğrenmek için beklemeye koyulduk.
Güvenlik birimleri teyakkuzdaydı.
Terörist avı başladı.
Bir an bile çok önemliydi.
Nefesler tutulmuştu.
Gece yarısı; bombayı koyan teröristin yakalandığı ve emniyet güçlerinin başarılı operasyonlarıyla hainlerin bir bir ele geçirildiğinin yetkililerce açıklanması, olayın içyüzünü aydınlatıyordu yavaş yavaş.
Şehit olan 6 vatandaşımıza ağladık.
İkisi çocuktu.
15 yaşındaydı Yağmur Uçar.
Ecrin Meydan da 9 yaşında.
Anne ve babalarıyla tatil yapıyorlardı.
Arzu Özsoy
Yusuf Meydan
Mukaddes Elif Topkara
Adem Topkara
Türkiye gözyaşlarına boğuldu.
Nurlar içinde uyusunlar.
Bu yazıyı yazmak çok zor ve bilgisayarın tuşlarına basarken bile içim kan ağlayarak tamamlamaya çalışıyorum.
Lanet olsun teröre!
Lanet olsun elleri kanlı teröristlere!
Lanet olsun göz yumanlara!
Lanet olsun koruyup-kollayanlara!
Lanet olsun tepki koymayanlara!
Lanet olsun kucak açan ülkelere!
Lanet olsun hepsine!
Lanet olsun!!!
Lanet olsun!!!
Lanet olsun!!!
Tüm Türkiye, teröre karşı tek yürek oldu.
El ele, gönül gönüle.
Biz, birlikte Türkiye’yiz.
İnancımız tam!
Dünyada hiçbir güç, Türkiye Cumhuriyeti’ne diz çöktüremez!!!