Kim?
Hiçbir önemi yok!
Her öykünün kahramanlarının benzer yanları o kadar çok ki; aynı senaryonun oyuncuları gibidir.
Kadın, hep duygusallığı temsil eder.
Sevgilidir.
Anne ruhudur.
“Can’dır.
Çoğunlukla hayal kırıklığına uğrayandır!
Üretendir.
Koruyucu yanı ağır basar.
Peki, erkek?
Sert karakteri temsil eder.
Tahammülsüzdür bazen!
Sahip olma ruhu incitecek düzeydedir.
Severse de tam sever.
* * *Bugün pazar ve hemen hemen her pazar günü yazdığım kısacık öyküler, bizi yoran gündemden uzaklaştırıyor.
* * *Geçen hafta bir ayrılık zamanıydı.
Arabasına binip gitmişti.
Saçlarını dalgalandıran rüzgarla birlikte.
Yolculuğa hazırlanıyor.
Dalgınlığı daha da artmış.
Özleyecek mi?
Zamana bıraktı duygularını.
Valizlerini hazırladı.
O an bir kahve istedi canı.
Anılar.
Nasıl da canlanıverdi.
Gözleri doldu o an!
Uzun bir yolculuğa hazırlandığı için hiçbir eşyayı unutmamak için tekrar tekrar kontrol ediyordu valizlerini.
Sevdiğini düşündü kahvesini yudumlarken.
‘Keşke” dedi, ama…
Boğazının düğümlendiğini hissetti.
‘SEVGİ’ hep ağır basıyordu.
Sonra?
Hayatın akışına bıraktı ve bir şarkı mırıldandı!
* * *Sözün Özü…
Öykünün kahramanı sadece ‘SEVGİ’!
Hesapsız, ‘ama’sız ve ‘keşke’siz!!!
Yaşamınız boyunca ‘SEVGİ’yle kalın.