Beklersin.
Özlemdir bunun adı.
* * *Ayrılık.
Ne kadar sürdüğü önemli değil.
İster bir gün.
İster yirmibeş gün.
İster iki ay.
İsterse birkaç yıl.
Hani gözlerin yolda beklersin ya; bunun da çok ötesinde güneş ile denizin günbatımında buluşması gibi bir duygu bu.
Yağmurla toprağın.
Ay ile yıldızın.
Anne ile yavrusunun.
Hatta…
İki bedenin, tek beden olması gibi beklersin!
Ne kadar dile getirmeye çalışsan da; adını koymakta zorlanırsın bu özlem dolu bekleyişin.
Uzun süre haber alamazsın.
Düşünürsün!
Nerede?
Ne yapıyor?
Nasıl?
Bir gün; gökyüzünün maviliklerinde bir bulut kümesi belirir ve sana çok şeyler anlatır.
Adeta bir haber müjdeler!
Geliyor…
O arada kuşlar nazlı nazlı uçuyor.
Adeta dans ediyorlar.
İzledikçe hayallere dalarsın.
Onlar da haber veriyor.
Bu nasıl bir özlemdir, o an anlarsın.
Geliyor.
İşte bu haberdir beklediğin.
Ama…
Bu ‘ama’ seni hiç mutlu etmeyecek!
Biliyorsun ki; hiç geri dönmemecesine bir daha gidecek ve arkasına dönüp bakmayacak bile…
Yine de…
Hani, sevginin sonsuzluğuna inanırsın ya!
Varlığını hissedebilmek.
Onu görebilmek.
Gözbebeklerine bakabilmek.
Daha ne olsun!
* * *‘SEVGİ’dir bunun adı.
Sevdiklerinize hep kavuşun.
Sağlık ve huzurla…