Günün yorgunluğu, akşam saatlerinde nasıl da usul usul çöküveriyor üstümüze.
İş yormuyor bu aralar.
Koşturmaca da…
Yılların birikimi de yormuyor.
Esnaf mutsuz.
İşadamı mutsuz.
İşçi mutsuz.
Sanayici mutsuz.
Memur mutsuz.
Ne kadarını yazsam bile; mutsuz yüz ifadeleriyle karşılaşmak da mutsuz ediyor.
Çiftçi mutsuz.
Üniversite mezunu mutsuz.
Öğrenci mutsuz.
İş bulamayanlar mutsuz.
Hele hele…
Çocukların mutsuzluğu daha da içimizi yakıyor!
Bu nasıl bir sistem?
Bu nasıl bir liyakatsizlik?
Bu nasıl bir karmaşa?
Bu nasıl bir başıboşluk?
Mutsuzluk, kaderimiz olmuş!
En önemli nokta; adaletin mutsuz hale getirilmesidir!
İşte burada duralım!
Adalet mutsuzsa, mutlu insan bulamayız!!!
Yazarken yorgunluk çöktü.
Mutsuzluk mu acaba?
Gece… 03.00
Yazımı yazmakta zorlanıyorum.
Bir yazıyorum, bir siliyorum!
Konuyu toparlamakta zorluk çekiyorum.
Sorumluluğum var siz değerli okurlarımıza.
Gecenin bir vakti.
Yine de yazdım ve mutlu oldum.
Sözün Özü…
Adalet, ya mutlu olmalı, ya mutlu olmalı!!!
Başka şansımız yok!