Yıllara meydan okurken, çok uzaklarda da olsa yaşam sevincini hep diri tutuyor.
- İnişler
- Çıkışlar
- Sevgi
- Hüzün
- Aşk
Ne yaşarsa yaşasın; yüreğinde sıkı sıkıya bağlandığı ve özenle koruduğu çocuksu halini çok seviyor.
Belki de yaşam sevinci.
Belki de mutluluk.
Belki de dayanma gücü.
Belki de nefes.
Belki de özgürlük dediği.
Yine de…
Bazen adını koyamadığı duygu karmaşası!
- Çocukları
- Torunları
- Dostları
- Sevdikleri
Kendini bambaşka bir dünyanın içinde mutlu hissedip, kalbini dışarıya karşı kapattığını düşünmek bile acı veriyor ama bir daha incinmek istemediğinden çok emin.
Böyle mutlu.
Böyle heyecanlı.
Böyle neşeli.
Ama…
Bir o kadar da yorgun!
Kendine mutlaka bir meşgale buluyor çünkü yalnız kaldığında gerçeklerle yüzleşmekten korkuyor.
Kendine hep soruyor:
‘Peki ya benim hayatım?’
İçi kıpır kıpır oluyor bazen.
Düşünüyor.
Yine de kaçıyor!
Yatmaya geçmişti ki; aynı anda yaşadıkları bir film şeridi gibi gözlerinin önünde canlanıverdi.
Hafif gülümsedi.
Mutluluğu her halinden belliydi.
Kan akışı bile hızlandı.
Tam da buydu yüreğini kıpır kıpır eden!
Mırıldandığını hissetti:
‘Çok özledim!’
Nasıl da hüzünlü uyudu.
Uyandı gecenin bir yarısı.
Telefona baktı.
Beklediği mesajlar da yoktu artık!
‘Olsun’ dedi.
Hayallere daldı yine!
‘Arasam mı?’ diye düşündü bir an.
Kalbine söz geçiremediğini anladı!
Seviyordu işte…
Huzurla mışıl mışıl uyudu.