Depremi yaşadık.
Kıyamet gecesiydi adeta!
Sonrası de deprem gibi!
Hayatın akışından başka konuları yazmaya çalışsam da; bu kadar yaşananlar varken gerçekten de yazamıyorum.
Deprem, yıktı geçti!
Hatay’ın her yeri ağır yaralı.
Çaresizliği yaşıyoruz.
Hayatını kaybeden binlerce kardeşimiz.
Enkaz altında kalanlar.
Kulakları sağır eden feryatlar.
Cansız bedenler.
Hiçbirimiz ne olduğunu anlayamadık daha!
Gerçekleri biz yaşıyoruz!
Yalan – dolanlara karnımız tok.
Susun da acımızı kanatmayın!
* * *5 Şubat Pazar günüydü.
Ailece kahvaltı ve tatil keyfi.
Her yer de cıvıl cıvıl.
Hatay’da bir başkadır pazar keyfi.
Hele hele her yerden yükselen mangal kokuları pazar gününün vazgeçilmezlerindendi.
O gün de öyle oldu.
Ertesi sabah okullar da açılıyordu.
Çocuklar erken kalkacak.
Hazırlıklar da tamam.
Erkenden yatağa girdi çocuklar.
* * *Kim bilebilirdi ki?
6 Şubat, Saat 04.17…
Eyvahhh!
Deprem bir anda yıkıp geçti.
Binlerce çocuk….
Ne okulu be kardeşim!
Ağladık da ağladık!
* * *Hadi gel de normale dön.
Olmuyor!
Normal bir şey yok ki yazayım!
Bugün pazar (mış)!
Sağlıkla kalın.