Yürüyordu.
Ayakları yere basıyordu zamanında.
Çok gerilerde kaldı, ama…
Hikâyeler hep aynı.
Yolda yürürken bir seçime girdi.
Kazandı.
Ne olduysa ondan sonra oldu!
Hangi seçimi kazanırsa kazansın, bir koltuğu kaptıktan sonra bir anda kendini dev aynasında görenlerin hikâyesidir bu.
Önce, ısınma dönemi.
Sonrası kişiliğine kalmış!
Balon gibi şişebilir de!
- Vay be!
- Her şeyi ben bilirim!
- Ben neymişim?
- Koltuk, benimle daha güçlü!
- Çok akıllıyım!
- Lider vasfım bana kazandırdı!
Her aynaya baktıklarında işte böylesine böbürlenen koltuk sahipleri(!), hiç kimseyi de beğenmez duruma geliyor.
- Afra – tafra
- Devasa nutuklar
- Hava – civa
- Aman da aman
Kılık-kıyafet de koltuğun rengine göre ayarlanır ama tabii ki sevgili hanımefendi de yavaş yavaş yönetim kabiliyetini ortaya döker!
Kadında da Allah vergisi meziyetler ortaya çıkar!
Neymiş de neymiş!
Sosyal medya fenomenidir artık!
Gelelim koltuk sahibine…
Her konuştuğu çok çok önemlidir!
Ders verecek yetenektedir!
İşin ilginç yanı; geçmişini de biliyor vatandaş, koltuktan sonraki halini de biliyor.
Eeeee!
Bu kibir, neyin nesi o zaman?
Şişiyor, şişiyor, şişiyor!
Şişiyor da şişiyor!
İşin komik tarafı ne mi?
Şiştikçe, gökyüzüne yükseliyor.
da…
Aşağı inmenin yolunu bulamıyor.
İnecek!
Vatandaşın sesini duyunca inecek:
“İn aşağı artık!”
O kadar işte!
Koltuk – moltuk da kalmayacak.
Görünen köy kılavuz istemez!