Seçim, bir yarıştır.
Kazanan, kazanır.
Göreve başlar.
Sonrası tam bir tiyatro!
İster belediye başkanı seçilsin.
İster milletvekili seçilsin.
Seçimin normal sonucudur bu.
Ammmaaaa…
Her geçen gün işler değişir!
Seçilenler havaya girer.
Afra-tafra!
Kibir!
Hep ‘Ben’ bencilliği!
Ve…
Kendilerini bir lütuf olarak görürler!!!
Yerel seçimlere az bir zaman kaldı.
Aynı tablolar.
Aynı havalar.
Aynı fiyakalar.
Ve…
Aynı kavgalar.
Geçen seçimde olduğu gibi.
Bir öncekinde.
Ya da…
Daha önceki tüm seçimlerde olduğu gibi.
Belediye başkanları koltuğu bırakmak istemiyor.
Entrika!
Suçlama!
Ve…
Kendilerini poh-pohlatma taktikleri!!!
Be kardeşim!!!
Daha önce siz de aday adayı oldunuz.
Seçime girdiniz.
Kazandınız.
Hepsi bu!
Koltuğa oturunca bu değişim ne?
Koltuğu bırakmama telaşı!
Koltuğa yapışma çırpınışları!
Kendilerinden başkalarının bu görevi yapamayacağı mesajları!
Falan-filan!!!
Merak ettiğim için soruyorum.
Seçildikten sonra kendilerini ne zannediyorlar?
Her şeyin en iyisini onlar biliyor!!!
Her şeyin en iyisini onlar yapıyor!!!
Her konuda bilginin zirvesindeler!!!
Her şeyde uzmanlar!!!
Dersiniz ki…
Vahiyle gelmişler!!!!!!!!!
Bu kadar endişe etmelerine gerek yok!
Koltuk altlarından giderse, bir tek kendileri kaybedecek!!!
Bu kadar da net!!!!!!!!!!!!!!